تاریخچه عینک و مراقبت از چشم

عینک های مدرن از دو قسمت تشکیل شده اند:

1. نوعی فریم ، که معمولاً از جنس فلز ویا پلاستیک میباشد
2. عدسی که در جلوی چشم ها نگه داشته می شوند و دید انسان را تصحیح میکند

دو روش دیگر برای تصحیح بینایی وجود دارد: لنزهای چشمی و جراحی لیزیک . 

در لنزهای چشمی فریم و یا قاب عینک حذف میشود و عدسی را مستقیماً در تماس با جلوی چشم قرار می دهند.

 جراحی در واقع نمره خود چشم را تغییر می دهد. جراحی چشم در محدوده عمل عینک سازان و چشم پزشکان نیست اما چه بهتر که شما از این گزینه آگاه باشید.

تاریخ باستان

یک راه برای بهتر دیدن چیزی بزرگنمایی آن است.

در ویرانه های یافت شده در شهر باستانی نینوا ، متعلق به قرن هجدهم تا چهاردهم قبل از میلاد ، یک بلور صخره ای صیقلی شده وجود دارد که می توانست از آن به عنوان یک عدسی بزرگنما استفاده شده باشد. در هیروگلیف های مصر مربوط به قرن هشتم قبل از میلاد ، شواهدی مبنی بر استفاده از عدسی های ذره بین وجود دارد.

در حدود 400 سال قبل از میلاد ، آریستوفان ، نمایشنامه نویس ، به استفاده از ذره بین برای آتش زدن کاغذ اشاره کرد. 

در قرن اول میلادی ، پلینی نویسنده ، به استفاده از لنزهای بزرگنمایی برای کوتر کردن زخم ها اشاره کرد.

همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد چینی ها حدود 2000 سال پیش برای محافظت از چشمان خود در برابر نیروهای شیطانی نوعی عینک را جلوی چشم قرار میدادند. امروزه می توان از عینک به عنوان عینک ایمنی استفاده کرد که ممکن است تاثیری در بهتر شدن دید نداشته باشد ، اما قطعاً به محافظت از چشم در برابر آسیب کمک می کند.

در قرن اول میلادی ، امپراتور نرو از یک لنز سبز ، که احتمالاً از زمرد بوده است ، برای مشاهده بازی ها در کولوسئوم استفاده میکرد. این می تواند نمونه ای از عینک آفتابی باشد ، زیرا رنگ را فیلتر می کرد و روشنایی نور آفتاب را کاهش می داد.. رنگ سبز زمرد خون قرمز را سیاه نشان می داد. 

اگر تا به حال از طریق یک تنگ گرد ماهی به اطراف آن نگاه کرده باشید ، مادامی که مخزن پر از آب بوده باش همه چیز بزرگتر نشان داده میشود.

بطلمیوس ، ریاضیدان رومی و ناظر نجوم ، که در سال 90 میلادی متولد شد ، اصول بزرگنمایی را مورد بحث قرار داد. در اواخر قرن اول قبل از میلاد ، ونیزی ها شروع به ساختن شیشه کردند و در مقطعی شروع به ساخت “سنگ های خواندن” کردند که بخشی از یک کره شیشه ای بودند. سمت صاف سنگ بر روی چیزی قرار میگرفت که قرار بود خوانده شود و سطح منحنی سنگ تصویر قسمت مسطح را بزرگتر نشان میداد.

قرون وسطی

همانطور که می دانیم عینک ، بین قرن دوازدهم و سیزدهم میلادی اختراع شده است.  عدسی این عینک ها از جنس کوارتز ساخته شده است و قاب دور آن نیز از آهن و پوست حیوانات و استخوان تشکیل شده است.

در حدود سال 1284 مخترعی ایتالیایی به نام  Salvino D’Armate زندگی میکرد، که بر روی مقبره او نوشته شده بود “در اینجا Salvino D’Armate ، مخترع عینک ، نهفته است. خدا گناهانش را ببخشد

. سال 1317 م. ” ادعای دیگری تقریباً در همان زمان برای راهب دومنیکن ، Fra Alessandro di Spina  صورت گرفت. در آن زمان راهبان از عمده استفاده کنندگان عینک بودند ، زیرا سواد آنها نسبت به عموم مردم بیشتر بود.

عینک های به تصویر کشیده شده احتمالاً مربوط به اواسط دهه 1400 است. آنها روی پل بینی قرار میگرفتند.  لولایی هم  امکان باز و بسته شدن را برای تنظیم آن و یا بسته شدن بمنظور استفاده نکردن از آنها را میداد.

در سال 1450 ، یوهان گوتنبرگ ماشین چاپ را اختراع کرد و در نتیجه باعث افزایش مطالعه مردم شد ، بنابراین باعث افزایش نیاز به عینک نیز شد. به دلیل مهارتهای شیشه سازی ونیزی ها ، فلورانس منبع اصلی ساخت عینک شد. با پایان قرن شانزدهم ، عینک ها توسط دستفروشان خیابانی فروخته می شدند. افراد جفت های مختلفی را امتحان می کنند تا مشخص کنند کدام یک برای چشم هایشان بهتر است. این یک استفاده اولیه از مهارت تعیین نمره چشم بود، دقیقا کاری که امروزه یک پزشک یا یک تکنسین در مطب پزشک انجام میدهد تا نمره دقیق چشم ما را بدست آورد.

در قرن پانزدهم ، جیرالامو ساوانارولا دومنیکن عینک ها را با روبان هایی که از جلو به بالای سر امتداد داشتند و توسط کلاه یا کلاهخود در جای خود نگه داشتند تا روبروی چشمان قرار بگیرند.

در سال 1508 ، لئوناردو داوینچی Codex of Eye. Manual D را منتشر کرد. در این سند ، او غوطه ور شدن چشم خود را در یک کاسه آب توصیف کرد تا نحوه مشاهده چشم در نزدیکی اشیا را تغییر دهد. اگرچه وی این ایده را به تصحیح دائمی بینایی گسترش نداد ، اما این اولین بار بوده که ایده لنزهای چشمی مطرح شد.

 مفهوم تغییر فاصله کانونی چشم نیز در دهه 1600 توسط رنه دکارت و در دهه 1800 توسط توماس یانگ مورد بحث قرار گرفت.

تاریخ مدرن

در این دوره مشکل نگه داشتن عینک در جای خود از طرق مختلف برطرف شد. عینک هایی که بسیار شبیه به عینک های امروزی هستند یعنی شامل دسته عینک که از جلوبا  قاب دور عدسی  و از انتها باپشت گوش تماس دارد در 1727 توسط ادوارد اسکارلت را اختراع کرد.

در میان انواع دیگر قاب ها ، pince-nez یا “بینی خرچنگ” وجود داشت که دو عدسی بود که با یک فنر ضعیف به هم متصل بودند و لنزها را جلوی چشم نگه می داشت. تصویر سمت راست رئیس جمهور تدی روزولت است که pince-nez  به صورت دارد.

همچنین نوعی عینک دیگر به نام مونوکل  نیز وجود داشت که شامل یک لنز تکی که متناسب با یک چشم طراحی شده و توسط ساختارهای صورت در اطراف چشم در جای خود قرار می گرفت و غالباً به یک زنجیر به آن متصل بود ، سر دیگر آن زنجیر نیز به لباس شخص متصل بود تا در صورت افتادن ، شکسته یا گم نشود. از آنجا که این نوع لنزها باید برای استفاده کنندگان سفارشی ساخته میشدند ، معمولاً فقط افراد ثروتمند از آن استفاده می کردند و در صورت نصب صحیح بسیار راحت بودند. 

عینک پنسی نوع دیگری از عینک بود که دارای دو عدسی و فقط یک دسته در یک طرف برای قرار گرفتن عینک بر رویصورت استفاده کننده از عینک قرار میگرفت. آنها بسیار آراسته بودند و نمونه ای از مد و همچنین کمک به بینایی بهتر بودند.

بنجامین فرانکلین در سال 1784 عدسی های دو کانونی یا بایفوکال را اختراع کرد. او برای خواندن به یک عینک و برای فواصل دور از عینک دیگری استفاده میکرد برای همین اون عدسی این عینکها را از وسط به صورت افقی نصف کرد و سپس نیمه عدسی مربوط به فاصله دور را در قسمت بالا و نیمه عدسی مربوط به نزدیک را در قسمت پایین قرار داد و آنها را یکی کرد. این نوع عدسی ها با کمی تغیرات هنوز هم برای برخی از افراد استفاده می شود.

اولین عدسی های آستیگماتیسم ، که بعداً در مورد آن خواهید یاد خواهید گرفت ، در سال 1825 توسط ستاره شناس جورج آیری اختراع شد.

در سال 1888 ، آدولف فیک با موفقیت یک لنز چشمی از جنس شیشه ای را بر روی چشم نصب کرد. این لنزها آنقدر بزرگ بودند که کل قسمت جلوی چشم را می پوشاندند و فقط می توانستند چند ساعت در روز استفاده شوند. فیک ابتدا آنها را روی خرگوش ، سپس روی خودش و در نهایت روی چند نفر دیگر آزمایش کرد. قاب ها ، عدسی ها و لنزهای چشمی در طول قرن بیستم به سرعت در مدل هایی که اکثر مردم با آنها آشنا هستند ، تکامل یافت.